Zaterdagochtend half 9, het alarm van je telefoon gaat! Je hebt afgesproken om met de buurvrouw naar de markt te gaan. Je snoozet nog 10 minuten en als het alarm weer afgaat, druk je geïrriteerd op de stop-knop. Je bent bekaf en voelt je rot. Wanneer gaan die anti-depressiva nou eindelijk eens zijn werk doen? Naar buiten gaan, de kou in en met de buurvrouw en honderden andere mensen de markt bezoeken zit je echt niet zitten. Wat gisteren een geweldig plan leek, voelt nu als een hel. Je appt de buuf dat je niet fit bent en blijft in bed liggen.

Je sluit een drukke dag af met een heerlijk ontspannen bad. Kaarsjes op de rand van het bad, meditatief deuntje klikt uit de speaker van je telefoon. Als je eenmaal in bed ligt val je volledig ontspannen en voor jou doen snel in slaap. Maar al gauw schrik je wakker, het is 01:17 uur dus je probeert weer verder te slapen. Maar het lukt niet, gedachten blijven elkaar opvolgen. Je ziet 02:42, 03:29 en 04:06 uur op de wekker verschijnen. Je voelt je een mislukkeling! Toen je nog echt depressief was, sliep je soms een hele nacht niet, en nu je daardoorheen bent snák je naar een nacht echt doorslapen. De psycholoog had toch duidelijk gezegd dat als je ontspannen naar bed zou gaan, je de nacht wel zou door slapen? De hele wereld slaapt en jij ligt geërgerd met een hoofd vol zorgen wakker in bed. 

Vanavond is het feestje voor 40ste verjaardag van één van je vriendinnen. Al weken is het een waterval aan berichten op de app over dat iedereen zo’n zin heeft om te gaan. Het is al zo lang geleden dat er een feestje is geweest. Je leest juichberichten over dat de oppas is geregeld, de outfit die klaar hangt, zin in wijntjes en dansen tot je voeten pijn doen. Het enige wat jij denkt is “Kan ik hier nog onderuit?” “Ik ben toch hersteld van mijn depressie? Waarom duik ik dan liever met een fleecedeken de bank op?” Het onder ogen komen van zoveel mensen en gezellig doen terwijl je je shit voelt zie je totaal niet zitten.